مديريت در شركت ملي مناطق نفتخیز جنوب از ابتدا تا به اکنون…این قافله ی عمر عجب میگذرد…

مناطق نفتخیز جنوب تابع سیاست های دولت است….مهندس بیژن عالی پور: مخالف مدل جدید قراردادهای نفتی نیستیم، ادعاها کذب است
بزرگترین شرکت تولیدی نفت در کشور شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب است که با توجه به اهمیت فوق العاده ی آن حتی پرسنل آن نیز گاها اطلاع دقیقی از ساختار شرکت و نیز زحماتی که قسمت های مختلف مناطق نفتخیز متقبل میگردند تا چرخ تولید مملکت بگردد ندارند و همین موضوع دستمایه گشت تا با گردآوری اطلاعاتی سعی در شناساندن بیشتر این شرکت و سرمایه ی گرانبهای ملی حتی به حد اختصار بنماییم…آب دریا اگر نتوان کشید…هم به قدر تشنگی باید چشید…
…
شرکت ملی مناطق نفت‌خیزِ جنوب (به‌اختصار: NISOC) بزرگترین شرکت نفت و گاز ایران است،که در زمینه اکتشاف، استخراج، پالایش و انتقال نفت خام و گاز طبیعی، همچنین تولید میعانات گازی فعالیت می‌نماید. ریشه‌های تأسیس این شرکت به سال ۱۹۷۱ و راه‌اندازی شرکت اُسکو، در شهر مسجدسلیمان بازمی‌گردد. فرم کنونی این شرکت پس از انقلاب ۱۳۵۷، با ادغام دارایی‌های شرکت اُسکو و شرکت عملیات غیرصنعتی، تحت نام مدیریت مناطق نفتخیز، شکل گرفت. پس از جنگ ایران و عراق، به مدیریت تولید مناطق خشکی، تغییر نام داد و در سال ۱۳۷۷ در پی تجدید ساختار و سازماندهی مجدد، نام آن به شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب تغییر پیدا کرد. در حال حاضر دفتر مرکزی این شرکت، در اهواز و منطقه ی خرمکوشک(نیوساید) مستقر می‌باشد.
شرکت مناطق نفت‌خیز جنوب هم‌اکنون بیش از ۸۳٪ درصد از نفت و ۱۶٪ درصد از گاز ایران را تولید می‌کند، به‌طوری که روزانه بالغ بر ۳ میلیون بشکه نفت خام، ۸۰۰ میلیون فوت مکعب گاز طبیعی و ۱۵۰ هزار بشکه میعانات گازی استخراج می‌نماید.این گروه صنعتی، بعنوان شرکت تابعه‌ای از شرکت ملی نفت ایران، مسئولیت برنامه‌ریزی، مدیریت و تولید از ۶۵ میدان نفتی و گازی، با مجموع بیش از ۳۳۰ میلیارد بشکه نفت خام درجا و بالغ بر ۴۲۰ تریلیون فوت مکعب، گاز طبیعی درجا را برعهده دارد.
هم‌اکنون مهندس بیژن عالی پور مدیرعامل و رئیس هیئت مدیره شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب می‌باشد.ساختار سازمانی این شرکت از دو بخش ستاد مرکزی و مدیریت‌ها، تشکیل می‌شود و مالک ۹ شرکت تابعه است، که شامل ۵ شرکت تولیدی: شرکت نفت و گاز کارون، شرکت نفت و گاز مارون، شرکت نفت و گاز گچساران، شرکت نفت و گاز آغاجاری و شرکت نفت و گاز مسجدسلیمان، ۲ شرکت مهندسی: شرکت توربین جنوب و شرکت پیراحفاری ایران و ۲ شرکت خدماتی: شرکت ترابری و پشتیبانی نفت و شرکت خدمات رفاهی نفت می‌باشند.(که البته بسیاری از این شرکت ها در حال انحلال و افزوده شدن به مدیریت ستاد می باشند)
تاریخچه ویرایش
چاه شماره یک نفتون مسجدسلیمان، اولین چاه خاورمیانه
در ماه مه سال ۱۹۰۸ (معادل ۱۲۸۷) پس از هفت سال اکتشاف در مناطق جنوب و جنوب‌غربی فلات ایران، اولین چاه نفت خاورمیانه با تولید اقتصادی، در میدان نفتون مسجدسلیمان، توسط کنسرسیوم دارسی حفاری شد، که در پی آن، سرانجام در عمق ۳۳۸ متری به نفت رسیدند. شرکت نفت ایران و انگلیس (به انگلیسی: Anglo-Persian Oil Company) در تاریخ ۱۴ آوریل ۱۹۰۹ به‌عنوان یک شرکت تابعه از شرکت نفت برمه تأسیس شد. بهره‌برداری از چاه نفت شماره یک با تولید میانگین ۵۰۰ بشکه در روز، عملاً از سال ۱۲۹۰ خورشیدی آغاز گردید. از سال ۱۹۰۸ برای مدت ۲۰ سال، تمام نفت تولیدی ایران، از میدان نفتی مسجدسلیمان استخراج می‌شد. عملیات اکتشاف نفت، بطور جدی از اواسط دهه ۱۹۲۰ میلادی، توسط شرکت نفت ایران و انگلیس در جنوب غربی کشور آغاز شد، که در پی آن، در سال ۱۹۲۸ میدان نفتی هفتکل، ۱۹۳۰ میدان نفتی گچساران، ۱۹۳۵ میدان نفتی پازنان، ۱۹۳۶ میدان نفتی آغاجاری و در سال ۱۹۳۸ میدان نفتی نفت سفید کشف گردید.
شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت ویرایش
در سال ۱۳۰۶ شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت با مدیریت کارشناسان بریتانیایی، بعنوان زیرمجموعه‌ای از شرکت نفت ایران و انگلیس، در شهر مسجدسلیمان، استان خوزستان تأسیس شد، که فعالیت‌های آن بر استخراج نفت، برنامه‌ریزی و توسعه مخازن نفتی، احداث زیرساخت‌های صنعتی و نگهداری تجهیزات فنی، متمرکز بود. کلیه تأسیسات بهره‌برداری، کارخانجات جانبی، خطوط لوله و میادین تحت مدیریت شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت، در عمل، هستهٔ اولیه شکل‌گیری شرکت مناطق نفتخیز جنوب بشمار می‌آید.
در سال ۱۳۲۷ شرکت ملی نفت ایران تأسیس شد. این شرکت در دهه‌های نخست فعالیتش، تنها کار فروش مازاد فرآورده‌های نفتی و توزیع گاز طبیعی جهت مصارف داخلی، همچنین مسئولیت تأمین، نگهداری و اداره خدمات پشتیبانی تولید را به عهده داشت. تا زمان ملی شدن صنعت نفت در اسفند ۱۳۲۹ تعداد کارمندان عالی‌رتبه ایرانی، در بخش‌های عملیاتی این شرکت، از ۳۰ نفر تجاوز نمی‌کرد. با ملی شدن صنعت نفت، کارکنان خارجی اقدام به خروج از کشور نمودند و تا مهر ۱۳۳۰ تقریباً کلیه آنها ایران را ترک کردند و در پی آن، عملیات تولید و صادرات نفت ایران، متوقف شد.
پس از تصویب قرارداد کنسرسیوم در ۲۹ مهر ۱۳۳۳ توسط مجلس شورای ملی، کنسرسیومی با مشارکت شرکت‌های بی‌پی (۴۰٪)، رویال داچ شل (۱۴٪)، گلف اویل (۸٪)، استاندارد اویل کالیفرنیا (۸٪)، استاندارد اویل نیوجرسی (۸٪)، استاندارد اویل نیویورک (۸٪)، تکزاکو (۸٪) و توتال (۶٪) تشکیل شد. این کنسرسیوم، در سال ۱۹۵۴ اقدام به تأسیس یک کمپانی تحت نام شرکت‌های عامل نفت ایران (به انگلیسی: Iranian Oil Participants Ltd) در شهر لندن نمودند. شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت که فعالیتش را از سال ۱۳۰۶ آغاز کرده بود، با تغییر نام به شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت ایران، فعالیت خود را به‌عنوان شرکت تابعه شرکت‌های عامل نفت ایران و در زمینه اکتشاف و استخراج نفت خام و گاز طبیعی، پس از یک دوره توقف ۴ ساله، از سر گرفت. در کنار این شرکت، شرکت سهامی تصفیه نفت ایران نیز توسط اعضای کنسرسیوم، در کشور هلند تأسیس شد، که بعنوان شرکت تابعه شرکت‌های عامل نفت ایران، وظیفه پالایش نفت خام و گاز طبیعی تولید شده توسط شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت ایران را برعهده داشت. هر یک از هشت شرکت عضو کنسرسیوم نیز یک شرکت بازرگانی بنام خود در ایران راه‌اندازی کردند، که نفت تولیدی خود را از طریق این شرکت‌های بازرگانی، به شبکه‌های توزیع خود در خارج از مرزهای ایران، ارسال می‌نمودند. تأسیسات ثابت صنعت نفت ایران، در این دوره اگر چه متعلق به شرکت ملی نفت ایران بود، اما بر اساس قرارداد، تنها شرکت‌های عضو کنسرسیوم، حق استفاده انحصاری از آنها را در طول مدت قرارداد در اختیار داشتند.فعالیت‌های اکتشافی مستمر این شرکت، در طول دهه‌های ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ به کشف میادین بزرگی، در جنوب و جنوب غربی کشور انجامید، که در این راستا؛ در سال ۱۳۳۷ میدان نفتی اهواز، ۱۳۳۸ میدان نفتی بینک، ۱۳۴۰ میدان نفتی بی‌بی‌حکیمه، ۱۳۴۱ میدان نفتی رامشیر، ۱۳۴۲ میدان نفتی مارون، میدان نفتی منصوری، میدان نفتی گلخاری و میدان نفتی کرنج، در ۱۳۴۳ میدان نفتی پارسی و میدان نفتی رگ‌سفید و در سال ۱۳۴۴ میدان نفتی کوپال توسط شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت ایران کشف شد.
شرکت خاص خدمات نفت ایران ویرایش
به دلیل شتاب گرفتن روند فعالیت‌های تولید نفت و گاز، همچنین پیشرفت فناوری‌های اکتشاف، مهندسی حفاری و به موازات آن، کشف ذخایر اثبات‌شده نفت و گاز مستقر در جنوب ایران، باعث گردید که در سال ۱۳۵۳ شرکت خاص خدمات نفت ایران (به انگلیسی: Oil Service Company of Iran) که به‌اختصار: اُسکو (به انگلیسی: OSCO) خوانده می‌شد، از دارایی‌های شرکت سهامی اکتشاف و استخراج نفت، تأسیس شود.این شرکت با گسترش دامنه عملیاتی، فعالیت خود را به‌عنوان پیمانکار طرف قرارداد شرکت ملی نفت ایران، آغاز نمود. شرکت اُسکو در زمینه اکتشاف و مطالعه میدان‌ها، برنامه‌ریزی و اجرای عملیات حفاری، نصب و راه‌اندازی تأسیسات، احداث خطوط لوله، توسعه میادین و ازدیاد برداشت، همچنین برآورد بودجه‌های ارزی و ریالی پروژه‌های نفتی فعالیت می‌کرد. دفتر مرکزی شرکت اسکو در شهر مسجدسلیمان قرار داشت. تا مهرماه ۱۳۵۳ اعضای کنسرسیوم بدون دخالت شرکت ملی نفت ایران برای تعیین میزان تولید از میادین و قیمت فروش نفت تصمیم می‌گرفتند، که از سال ۱۳۵۳ و تشکیل شرکت سهامی خاص خدمات نفت ایران (اُسکو) تغییرات عمده‌ای در ارتباط با نحوه نظارت شرکت ملی نفت ایران بعنوان نماینده دولت، در کار کنسرسیوم به وجود آمد. در کنار اسکو، در سال ۱۳۵۵ شرکت عملیات غیرصنعتی نیز در شهر آبادان تأسیس شد. این شرکت عملیات پالایش، تصفیه نفت خام، تولید بنزین، همچنین ارائه خدمات لجستیک و پشتیبانی را بر عهده داشت.عملیات اکتشاف میادین نفتی که از اواسط دهه ۱۳۴۰ سیر نزولی به خود گرفته بود نیز، از اواسط دهه ۱۳۵۰ توسط شرکت اسکو از سر گرفته شد، که در پی آن در سال ۱۳۵۳ میدان نفتی چلینگر و میدان نفتی قلعه‌نار، ۱۳۵۴ میدان نفتی نرگسی و میدان نفتی رامین، ۱۳۵۵ میدان نفتی جفیر و در سال ۱۳۵۷ میدان نفتی زاغه کشف گردید.
مدیریت مناطق نفتخیز ویرایش
در آبان ماه ۱۳۵۷ نخستین جرقه اعتصابات در صنعت نفت زده شد و در پی آن شماری از گروه‌های کارگری، دست از کار کشیدند. به تدریج دامنه اعتصابات به شرکت اُسکو، که عملیات تولید را راهبری می‌کرد نیز کشیده شد و سرانجام در تاریخ ۶ دی ۱۳۵۷ عملیات صادرات نفت ایران، بطور کامل متوقف شد.
پس از وقوع انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ در ایران و خروج بخش اعظم کارشناسان خارجی و شرکت‌های بین‌المللی صنعتی از کشور، سپس تغییر ساختار سازمان‌ها و شرکت‌های دولتی، شرکت اُسکو و شرکت عملیات غیرصنعتی، با هم ادغام شدند و مدیریت مناطق نفتخیز را بعنوان زیرمجموعه‌ای از شرکت ملی نفت ایران، تشکیل دادند.
دفتر مرکزی این شرکت نیز به شهر اهواز منتقل گردید. حوزه عملیات مدیریت مناطق نفتخیز، به‌عنوان متصدی بخش بالادستی صنایع نفت و گاز سراسر کشور، منهای میادین دریایی مستقر در خلیج فارس، که مدیریت آنها برعهده شرکت نفت فلات قاره ایران بود، را در بر می‌گرفت. از سوی دیگر، وظیفه صادرات نفت خام تولید شده در کلیه کشور، همچنین انتقال نفت خام به کلیه پالایشگاه‌های داخلی و گازرسانی به شرکت ملی گاز ایران نیز برعهده مناطق نفتخیز قرار گرفت.
در طول جنگ ایران و عراق، تأسیسات بهره‌برداری، خطوط لوله، کارخانجات جانبی و زیرساخت‌های صنعتی متعلق به مدیریت مناطق نفتخیز، خسارات ناشی از ۲٫۵۰۰ حمله هوایی و موشکی ارتش عراق را تحمل نمود. مجموعه مناطق نفتخیز تا پایان جنگ، برنامه حفظ توان تولید و استمرار صادرات نفت خام، به میزان متوسط ۳ میلیون بشکه در روز را اجرا کرد و با وجود خسارت‌های پی در پی تأسیساتی، هیچگاه میزان تولید نفت این شرکت، از مرز ۲٫۴ میلیون بشکه در روز، پایین‌تر نرفت.
مدیریت تولید مناطق خشکی ویرایش
پس از پایان جنگ ایران و عراق، ساختار سازمانی شرکت ملی نفت ایران از سوی وزارت نفت مورد بازنگری قرار گرفت، که در پی آن، مدیریت مناطق نفتخیز، به مدیریت تولید مناطق خشکی تغییر نام داد. در گذر این تغییر، تولید و صادرات ۸۵٪ درصد نفت و ۱۰۰٪ درصد گاز طبیعی و میعانات گازی، انتقال نفت خام به کلیه پالایشگاه‌های داخلی و گازرسانی به شرکت ملی گاز ایران، همچنین تأمین خوراک کلیه مجتمع‌های پتروشیمی ایران، به مدیریت تولید مناطق خشکی واگذار شد.
گرچه مدیریت تولید مناطق خشکی همواره بعنوان زیرمجموعه‌ای از شرکت ملی نفت ایران فعالیت می‌کرد، ولی از نظر عملیاتی، یک شرکت مستقل بشمار می‌آمد، که دارای سازمانی یکپارچه بود. از سال ۱۳۷۶ مطالعاتی با هدف جداسازی و تغییر ساختار سازمانی مدیریت تولید مناطق خشکی آغاز شد که در پی آن، در سال ۱۳۷۷ مجموعه مدیریت تولید از مناطق خشکی، به شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب، تغییر ساختار داد و شرکت‌های بزرگی چون: شرکت مهندسی و توسعه نفت ایران، شرکت نفت مناطق مرکزی ایران، شرکت پایانه‌های نفتی ایران، شرکت نفت و گاز اروندان، شرکت کالای نفت لندن، هواپیمایی نفت ایران و… بتدریج از دل این شرکت متولد شدند.
شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب ویرایش
در سال ۱۳۷۹ با توجه به سیاست‌ها و برنامه‌های وزارت نفت ایران، مبنی بر ایجاد تغییر و تحول در نحوه اداره فعالیت‌ها، ساختار سازمانی شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب، مورد بازنگری قرار گرفت و سازمان اداری آن به دو شاخه اصلی شامل ستاد مرکزی و شرکت‌های تابعه تفکیک گردید.امروزه این ساختار همچنان در شرکت مناطق نفتخیز جنوب حفظ شده است. ستاد مرکزی از دو بخش ادارات ستادی و مدیریت‌ها، تشکیل می‌شود. شرکت‌های تابعه نیز از ۹ شرکت تشکیل شده است، که شامل ۵ شرکت بهره‌بردار: شرکت نفت و گاز کارون، شرکت نفت و گاز مارون، شرکت نفت و گاز گچساران، شرکت نفت و گاز آغاجاری و شرکت نفت و گاز مسجدسلیمان، ۲ شرکت فنی مهندسی: شرکت توربین جنوب و شرکت پیراحفاری ایران و ۲ شرکت خدماتی: شرکت ترابری و پشتیبانی نفت و شرکت خدمات رفاهی نفت می‌باشند. شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب هم اکنون با در اختیار داشتن ۶۵ میدان هیدروکربوری بزرگ و کوچک، در گستره‌ای افزون بر ۴۰۰ هزار کیلومتر مربع در استان خوزستان، استان بوشهر، کهگیلویه و بویراحمد، استان ایلام و لرستان، بطور میانگین معادل ۸۳٪ درصد از نفت خام و ۱۶٪ درصد از گاز طبیعی کشور را تولید می‌کند.
مدیریت ارشد ویرایش
مدیران عامل ویرایش
پس از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران، شرکت خاص خدمات نفت ایران (اُسکو) و شرکت عملیات غیرصنعتی با هم ادغام شدند و مدیریت مناطق نفتخیز را بعنوان زیرمجموعه‌ای از شرکت ملی نفت ایران تشکیل دادند. حسن نزیه مدیرعامل وقتِ شرکت ملی نفت ایران، در اواخر سال ۱۳۵۷ جهانگیر رئوفی را به‌عنوان نخستین مدیر مناطق نفتخیز منصوب کرد.در اواسط سال ۱۳۵۸ سورن سرکیسیان در رأس مناطق نفتخیز قرار گرفت، اما عمر مدیریت وی نیز کوتاه بود و اوایل سال ۱۳۵۹ جای خود را به سید محسن یحیوی داد. در پی وزرات علی اکبر معین فر در نفت، محمد جواد تندگویان مدیریت مناطق نفتخیز را از یحیوی تحویل گرفت، که به وزرات رسیدن تندگویان، باعث شد تا وی مسئولیت سرپرستی مناطق نفتخیز را، به مدیر عملیات وقت این شرکت؛ بهمن سروشی تفویض کند. پس از به اسارت درآمدن تندگویان در خلال جنگ ایران و عراق، سید محمد غرضی که در اوایل انقلاب استاندار خوزستان بود، برای حضور در وزارت نفت از مجلس وقت رأی اعتماد گرفت. حضور غرضی در وزارت نفت باعث شد، تا محمد حسن تولایی که در آن زمان سرپرستی استانداری خوزستان را برعهده داشت، در سال ۱۳۶۰ به مدیریت مناطق نفتخیز منصوب شود.وی برای مدت بیش از ۳ سال در رأس این شرکت مشغول به فعالیت بود، که با روی کار آمدن غلام‌رضا آقازاده در وزارت نفت، تولایی به مدیرعاملی شرکت ملی گاز ایران نقل مکان کرد.
محمد جواد عاصمی پور در سال ۱۳۶۴ بعنوان مدیر مناطق نفتخیز انتخاب شد.گرچه بمباران تأسیسات نفتی همواره در طول جنگ ایران و عراق ادامه داشت، اما در زمان مدیریت عاصمی‌پور، شدت بیشتری به خود گرفت. بسیاری از مدیران ارشد فعلی وزارت نفت و شرکت‌های تابعه، در این دوره خود را به هرم بالای مدیریت صنایع نفت و گاز کشور رساندند. در پی استعفای دکتر عاصمی‌پور در سال ۱۳۶۷ محمدرضا شماسی عهده‌دار سرپرستی مدیریت تولید مناطق خشکی شد، ولی اوایل سال ۱۳۶۸ جای خود را به محمدرضا نادری داد. عمر مدیریت نادری نیز کوتاه بود و در سال ۱۳۶۹ محمد آقایی تبریزی از مدیرعاملی شرکت نفت فلات قاره ایران، به مدیریت مناطق خشکی منتقل شد و برای مدت بیش از ۴ سال، سکان هدایت این مجموعه صنعتی را در دست داشت. دوره ۴ ساله مدیریت آقایی در مناطق نفتخیز، کماکان طولانی‌ترین زمان مدیریت، در تمامی ادوار این شرکت بشمار می‌آید. اواخر سال ۱۳۷۳ فرامرز قدیری دهکردی به مدیریت تولید مناطق خشکی برگزیده شد. از سال ۱۳۷۶ با حضور بیژن زنگنه در وزارت نفت، زمزمه‌هایی مبنی بر تغییر ساختار شرکت ملی نفت ایران شنیده می‌شد، تا این که در سال ۱۳۷۷ علی بهشتیان جایگزین دکتر قدیری، در رأس مدیریت تولید مناطق خشکی شد. پس از گذشت چند ماه از حضور بهشتیان، تغییرات گسترده در این شرکت کلید خورد، که در پی آن مجموعه مدیریت تولید از مناطق خشکی، به شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب تغییر ساختار داد و شرکت‌های بزرگی چون: شرکت مهندسی و توسعه نفت ایران، شرکت نفت مناطق مرکزی ایران، شرکت پایانه‌های نفتی ایران، شرکت نفت و گاز اروندان، شرکت کالای نفت لندن، هواپیمایی نفت ایران و… بتدریج از دارایی‌ها و نیروی انسانی مدیریت تولید مناطق خشکی تأسیس شدند.
بهشتیان تنها یک سال در جایگاه نخستین مدیرعامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب فعالیت کرد و در اواخر سال ۱۳۷۸ از این سمت کنار گذاشته شد و حسین شهاب‌الدین از شرکت ملی نفت ایران، راهی مناطق نفتخیز جنوب شد. کمتر از ۲ سال بعد و در اوایل سال ۱۳۸۰ پس از یک وقفه ۴ ساله، بار دیگر سکان هدایت این مجموعه صنعتی، به مدیران اجرایی فعال در بدنه مناطق نفتخیز جنوب سپرده شد و ظهراب حاتم‌پور از مدیریت تولید این شرکت، به مدیرعاملی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب منصوب گردید. مرحوم حاتم‌پور به دلیل بیماری، پس از چند ماه فعالیت درگذشت و نصرت‌الله اسپیاری که از سال ۱۳۵۴ عهده‌دار سِمَت‌های مدیریتی مختلفی چون مدیر تولید و مدیر امور فنی مناطق نفتخیز بود، مدیرعاملی این شرکت را برعهده گرفت. اسپیاری در سال ۱۳۸۴ پس از نزدیک به ۳ سال، مدیریت این گروه صنعتی را به مدیرعامل وقتِ شرکت ملی حفاری ایران؛ سیف‌الله جشن‌ساز که او نیز از پرورش یافتگان مناطق نفتخیز جنوب بود، واگذار کرد.در سال ۱۳۸۷ و پس از انتصاب جشن‌ساز به مدیرعاملی شرکت ملی نفت ایران، غلامرضا حسن بیگلو از مدیریت برنامه‌ریزی تلفیقی شرکت مناطق نفتخیز جنوب، به طبقه پنجم مهم‌ترین ساختمان استان خوزستان رفت. حسن‌بیگلو در سال ۱۳۸۹ جای خود را به هرمز قلاوند داد. قلاوند پیش از این حکم، رئیس اداره زمین‌شناسی بنیادی بود، که در چارت سازمانی این شرکت، یکی از ادارات فرعی معاونت زمین‌شناسی بشمار می‌آید، که از زیرمجموعه‌های مدیریت امور فنی شرکت مناطق نفتخیز جنوب محسوب می‌شود. قلاوند نیز در تابستان ۱۳۹۱ میراث ۳۴ سال مدیریت مناطق نفتخیز جنوب، که از ۱۷ مدیر به وی رسیده بود را، به مدیرعامل وقت شرکت نفت و گاز مارون؛ حمید بورد سپرد، تا خود به مدیریت اکتشاف شرکت ملی نفت ایران نقل مکان نماید.بوَرد نیز برای مدت کمتر از دو سال، هدایت این شرکت را در یکی از پُر تنش‌ترین ادوار خود برعهده داشت. سال ۱۳۹۳ درحالی‌که کمتر از یک سال از بازگشت بیژن نامدار زنگنه و تیم مدیریتی وی به وزارت نفت می‌گذشت، تغییر در رأس مدیریت این شرکت رقم خورد و سکان هدایت بزرگترین تولیدکننده نفت کشور، به مدیر مهندسی و ساختمان پیشین مناطق نفتخیز جنوب؛ بیژن عالی پور سپرده شد.البته تا قبل از آن نیز تمامی مدیران عاملی که بالای سر بیژن عالیپور قرار گرفته بودند تحت الشُعَاع نام و محبوبیت کاریزماتیک عالیپور قرار داشته اند و به نحوی ایشان همواره مدیر سایه بودند
محبوبیت مثال زدنی و زبانزد که بیژن عالیپور در تمامی این سالها که حتی خود مدیرعامل مناطق نفتخیز نبود داشت او را از تمامی مدیران قبلی مناطق نفتخیز تاکنون متمایز میکند
بیژن عالیپور گرچه تحصیلکرده ی آمریکاست اما از آنجا که از نوادگان خوانین بزرگ بختیاری می باشد همواره خلق و خوی ایلیاتی را با رفتار یک مدیر جنتلمن تکنوکرات آمیخته و با مردمداری و کارگر نوازی از همان بدو استخدام در نفت نامی نیک و محبوبیتی فراوان در بین پرسنل و کارکنان نفت جنوب کسب نمود و هم اکنون نیز می تواند برای انتخابات های آتی استان یک آلترناتیو بزرگ و جدی برای نمایندگان مجلس باشد و قطعا در انتخابات ریاست جمهوری آتی حضور او برای دولت تدبیر وزنه ای بزرگ و قابل اتکا می باشد
در فهرست زیر اسامی ۲۰ مدیرعاملی که از سال ۱۳۵۷ تاکنون، سکان هدایت شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب را در دست داشتند و سال‌های مدیریت هر یک درج شده است.
مدیر عامل انتصاب تودیع
۰۱ جهانگیر رئوفی ۱۳۵۷ ۱۳۵۸
۰۲ سورن سرکیسیان ۱۳۵۸ ۱۳۵۸
۰۳ سید محسن یحیوی ۱۳۵۸ ۱۳۵۹
۰۴ محمد جواد تندگویان ۱۳۵۹ ۱۳۵۹
۰۵ بهمن سروشی ۱۳۵۹ ۱۳۶۰
۰۶ محمد حسن تولایی ۱۳۶۰ ۱۳۶۴
۰۷ محمد جواد عاصمی پور ۱۳۶۴ ۱۳۶۷
۰۸ محمدرضا شماسی ۱۳۶۷ ۱۳۶۸
۰۹ محمدرضا نادری ۱۳۶۸ ۱۳۶۹
۱۰ محمد آقایی تبریزی ۱۳۶۹ ۱۳۷۳
۱۱ فرامرز قدیری دهکردی ۱۳۷۳ ۱۳۷۷
۱۲ علی بهشتیان ۱۳۷۷ ۱۳۷۸
۱۳ حسین شهاب‌الدین ۱۳۷۸ ۱۳۸۰
۱۴ ظهراب حاتم پور ۱۳۸۰ ۱۳۸۱
۱۵ نصرت‌الله اسپیاری ۱۳۸۱ ۱۳۸۴
۱۶ سیف‌الله جشن‌ساز ۱۳۸۴ ۱۳۸۷
۱۷ غلامرضا حسن‌بیگلو ۱۳۸۷ ۱۳۸۹
۱۸ هرمز قلاوند ۱۳۸۹ ۱۳۹۱
۱۹ حمید بورد ۱۳۹۱ ۱۳۹۳
۲۰ بیژن عالی پور ۱۳۹۳ تاکنون
اعضای هیئت مدیره ویرایش
هیئت مدیره کنونی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب از ترکیب زیر تشکیل شده است.
نام جایگاه در هیئت مدیره سِمَتِ سازمانی
دلپریش رئیس هیئت مدیره مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران
بیژن عالی پور نایب رئیس هیئت مدیره مدیرعامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب
عبدالرضا دبیری عضو اصلی هیئت مدیره مدیر تولید مناطق نفتخیز جنوب
حسین زنگنه عضو اصلی هیئت مدیره قائم‌مقام مدیرعامل مناطق نفتخیز جنوب(که با توجه به مسئولیت جدید ایشان برایشان جایگزین تعیین خواهد شد)
عضو علی‌البدل هیئت مدیره مدیر منابع انسانی مناطق نفتخیز جنوب
ولی حسین‌زاده عضو اصلی هیئت مدیره مدیر امور مالی مناطق نفتخیز جنوب
سید عبدالله موسوی عضو اصلی هیئت مدیره مدیر برنامه‌ریزی تلفیقی مناطق نفتخیز جنوب
موسی قزوینی عضو علی‌البدل هیئت مدیره مناطق نفتخیز جنوب
ساختار سازمانی ویرایش
شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب از نظر ساختار اداری و نمودار سازمانی، از دو بخش اصلی ستاد مرکزی و شرکت‌های تابعه تشکیل شده است. ۹ شرکت تابعه مناطق نفتخیز، هر یک از چارت سازمانی مستقل و هیئت مدیره مجزا تشکیل شده‌است، که ریاست هیئت مدیره هر یک از شرکت‌های فرعی، برعهده مدیرعامل شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب می‌باشد. عملیات هر یک از شرکت‌های زیرمجموعه شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، توسط مدیرعامل آن شرکت اداره می‌شود، که بطور مستقیم توسط مدیرعامل مناطق نفتخیز جنوب منصوب شده است.
ستاد مرکزی شرکت مناطق نفتخیز جنوب، که در عمل سازمان اصلی و هسته مرکزی این شرکت بشمار می‌آید، از دو شاخه اصلی تشکیل می‌شود:
مدیریت‌ها
ادارات ستادی
ادارات ستادی ویرایش
ادارات ستادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، فعالیت‌های جانبی شرکت را تحت پوشش قرار می‌دهند و نیازمندی‌های سازمان در حوزه‌هایی خارج از موضوع فعالیت این شرکت، که صنایع بالادستی نفت و گاز می‌باشد، را تأمین می‌نمایند. هر اداره ستادی، بر پایه نوع فعالیت، یک کارگروه تخصصی بشمار می‌آید، که این ادارات ستادی زمینه‌هایی چون: مخابرات و فناوری اطلاعات، مشاوره حقوقی، روابط عمومی، مدیریت کیفیت، بازرسی، حراست و… را با استفاده از تیم‌های کارشناسی پشتیبانی می‌نماید.
مدیریت فعالیت‌های هر اداره ستادی، برعهده یک رئیس اداره می‌باشد. رؤسای این ادارات ستادی بطور مستقیم توسط مدیرعامل شرکت مناطق نفتخیز تعیین می‌شوند و هر رئیس اداره ستادی بطور مستقل، زیرمجموعه و معاونین خود را منصوب می‌نماید. هر اداره ستادی بر پایه نوع فعالیت از بخش‌های تابعه، شاخه‌های فرعی و زیرمجموعه‌های مختلفی تشکیل شده است، که از لحاظ ساختاری همانند یک شرکت مستقل عمل می‌کنند.
شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب هم اکنون با رساندن میزان تولید نفت به میزان قبل از تحریم ها گامی بزرگ و اساسی در جهت رشد و تعالی کشور برداشته است و وزیر محترم نفت و مدیرعامل محترم مناطق نفتخیز با تلاشی وافر سعی در اجرای قراردادهای جدید نفتی برای افزایش سود ایران در برداشت از میادین مشترک نفت و گاز دارند و چنانچه این مهم اتفاق افتد در زمینه های سودآوری؛اشتغال؛تولید و ارتقای سطح درآمدی کشور شاهد اتفاقی نیک و امیدوارکننده خواهیم بود
با آرزوی موفقیت و تعالی برای مدیران و کارکنان خدوم؛لایق و تلاشگر شرکت نفت ایران
شهریور٩۵/بابک طهماسبی