علی گلمرادی و بحرانی به نام قوم گرایی

علی گلمرادی 

علی گلمرادی و بحرانی به نام قوم گرایی در ماهشهر و سربندر….

دکتر علی گلمرادی از آن دسته نمایندگان است که در مدت حضور از ابتدای صبح تا پاسی از شب دنبال مشکلات و معضلات حوزه ی انتخابیه دویده است و در این راه گوی سبقت را از بسیاری از نمایندگان ادوار ماهشهر و سربندر و امیدیه ربوده است
اما چند معضل در مدت حضور مانع افزایش راندمان و کارایی نماینده ی پرتلاش و دونده شده است
اولین معضل قوم گرایی بسیاری از فعالان سیاسی و اجتماعی حوزه ی انتخابیه است
متاسفانه پررنگ شده بحث قوم گرایی و طایفه گرایی نزد فعالان حوزه ی انتخابیه به حدی رسیده است که گاه قدرت انتخاب نماینده را تحت الشعاع قرار می دهد
متاسفانه این فعالان که بعضا به دکتر گلمرادی در نماینده شدن؛کمک هایی نیز نموده اند و خود را دارای حق آب و گل می دانند به جای کمک کردن و تقویت نماینده ی منطقه؛خود امروز با تعصبات طایفه ای در بحث انتصابات؛مزید بر علت شده و سنگی در راه توسعه و شایسته سالاری در حوزه ی ماهشهر سربندر و امیدیه شده اند
این افراد بعضا هم که با مقاومت نماینده در انتصابات دلخواه خود مواجه می شوند شروع به تخریب و بدگویی و خرابکاری می نمایند فارغ از اینکه از عواقب کار که ایجاد مانع در رشد و پیشرفت شهر هست آگاه باشند یا آن را ملاک قرار دهند

در حوزه ی ماهشهر؛سربندر و امیدیه واقعا هیچ کار زیربنایی بارزی در ادوار قبل صورت نگرفته است و حالا دکتر علی گلمرادی یک تنه در چنان حوزه ی وسیعی مشغول تلاش و فعالیت شبانه روزی است و این نگاه های قومی و طایفه ای متعصبانه و کورکورانه هم خود مانعی انرژی بر و انرژی گیر است که توان مرد پرتلاش و دلسوز حوزه ی سربندر؛ماهشهر و امیدیه را تحلیل می برد و مشکلاتی فراتر از نبود امکانات و زیرساخت ها را رقم می زند

همه ی این مشکلات وجود دارد اما قطعا دکتر علی گلمرادی در زمان پوشیدن لباس رزم و مقابله با مشکلات و معضلات مردم حوزه ی انتخابیه می دانست

اینجا جهان سوم است و جهان سوم جایی است که هر کس بخواهد مملکتش را آباد کند، خانه اش خراب می شود!
و هر کس که بخواهد خانه اش آباد باشد، باید در تخریب مملکتش بکوشد

او کماکان یک تنه می جنگد تا ماشین در سربالایی خاموش سربندر ؛ماهشهر و امیدیه را به جلو هل دهد و ما اگر کنار او باشیم و نه مقابل او بخاطر منافع فردی…!
قطعا به نتیجه ای فراتر از انتظار خواهیم رسید و اگر هم نه! باید منتظر باشیم تا باز هم سالیان سال بگذرد و کماکان شهر خالی از امکانات و پیشرفت باقی بماند

٢١ آذر ماه/ بابک طهماسبی