بیژن زنگنه از سنگر جنگ تا سنگر نفت…زنگنه باید بماند

به قلم بابک طهماسبی

هنوز چند سال بیشتر از زمانی
که محمد علی آبادی سرپرست وزارت نفت وقت در اوپک پشت تریبون رفت و از روی متن فنگلیشی پیام ایران را با لهجه ای مضحک قرائت کرد و رسانه های دنیا با تصاویری که از پشت سر ایشان و متن تایپ شده ی فنگلیشی منتشر کردند با تمام وجود به نفت ایران و صنعتی که برای ملی شدنش خون ها بر زمین ریخته شده بود خندیدند…!نمی گذرد

امروز البته “همیشه دلواپسان جنگ ندیده”که آن روزها صم بکم نشسته بودند با قلم های بدون تعهد و لاقید خود بر مردی می تازند که در ۴سال گذشته عظمت و اعتبار گذشته را به صنعت نفت ایران بازگرداند

بیژن نامدار زنگنه مردی که در دوران جنگ و جهاد هم رشادت های فراوان از خود بروز داد این روزها آماج حملات تندروها و دلواپسانی ست که با رفتار خود با تمام وجود فریاد می زنند: اینجا جهان سوم است اگر می خواهی خانه ات آباد شود…مملکتت را خراب کن!
و اگر میخواهی مملکتت را آباد کنی خانه ات را…

جنگ بود. زنگنه وزیر جهاد بود. بدون سنگرها سنگر می‌ساختند. والفجر ۸ بود. عملیات آزادسازی فاو. زنگنه مستقیما بر ساخت پل بعثت نظارت داشت. پلی که هم باعث تسخیر فاو شد، هم اگر ساخته نشده بود پس از بازگشت، تلفات نیروهای ایرانی گسترده می‌شد. غلامرضا صحرائیان، قائم مقام اسبق وزارت جهاد کشاورزی،سال ها پیش در مراسم تجلیل از زنگنه گفت: «بنیان گذاشتن ستاد پشتیبانی جنگ، تشکیل بیش از ۴۰ گردان مهندسی و پشتیبانی و نیز مرکز تحقیقات، آن هم در شرایط تحریم از جمله اقدامات اساسی بیژن زنگنه بود، اما نقش وی در دفاع مقدس مغفول مانده است.» جهاد آن روز هم در خط مقدم بود هم در پروژه‌های کشاورزی و عمرانی. هم برای آسایش مردم کار می‌کرد. هم برای امنیت مردم می‌جنگید. زنگنه پنج سال و از سال ۶۲ تا ۶۷ وزیر جهاد سازندگی بود. اگر جنگ‌ندیده‌ها بر زنگنه بتازند شاید بتوان به حساب تغافل‌شان گذاشت اما…

زنگنه در دوران وزارت نیرو / دیگر جدول خاموشی نداشتیم

زنگنه ۹ سال و از سال ۶۷ تا ۷۶ وزیر نیرو بود. نوجوان بودیم. هر روز صفحه روزنامه اطلاعات را باز می‌کردیم تا جدول خاموشی‌ها را ببینیم. برق نداشتن، جزئی از زندگی روزمره‌مان شده بود. جنگ تمام شده بود اما مشکلاتش همچنان ادامه داشت. زنگنه که وزیر نیرو شد مپنا را تشکیل داد. شرکتی که نیروگاه‌ساز شد. وزارتش در نیرو که تمام شد دیگر جدول خاموشی در روزنامه چاپ
نمی‌شد. کیست که به دوره وزارت نیرو در دوره سازندگی برسد و سدسازی‌ها را به یاد نیاورد. دوره زنگنه در نیرو، دوره پرآب و روشنی بود.
افسوس ما فراموشکار شده‌ایم؟!

“نفت قبل از زنگنه- نفت بعد از زنگنه”

سال ۷۶ به نفت رسید. پنج فاز پارس جنوبی، بطور کامل افتتاح شد و عملیات اجرایی پنج فاز دیگر به پیشرفت خوبی رسید. نیاز به ارقام نیست تنها اگر گفته شود در دوره هشت ساله پس از زنگنه، هیچ فازی از فازهای پارس جنوبی به طور کامل افتتاح نشد. اولین و مهترین قرارداد صادرات گاز ایران در سال ۱۳۸۰، اجرایی شد. شرکت‌های درجه یک خارجی آمدند و با پول خودشان میادین نفتی را توسعه دادند. از سیری و دارخوین گرفته تا سروش و نوروز. ظرفیت تولید نفت ایران به حدود ۴ میلیون و ۲۰۰ هزار بشکه رسید. امروز حتی اگر تحریم‌ها هم نباشند ظرفیت تولید نفت ایران به حدود ۳ میلیون و ۷۰۰ هزار بشکه کاهش یافته است. زنگنه با قراردادهای بیع متقابل، سرمایه‌های خارجی را جذب کرد. گروهی هم که آن روز سینه چاک این قراردادها شده بودند، سال گذشته در مقابل نوعی از قراردادهای مشارکت در تولید سکوت کردند. گویا زمانه عوض شده بود و زمان هم.

قراردادهای «بین» و کرسنت پاسخ‌های رسمی گرفتند

در روزهای گذشته رسانه‌های مخالف زنگنه، گزارش‌هایی درباره وزارت هشت‌ساله زنگنه بر نفت منتشر کردند. در یکی نوشتند:‌ «طی سال‌های ۸۳ تا ۸۴ و در وزارت آقای زنگنه به منظور تغییر ساختار شرکت ملی نفت ایران، تمام اطلاعات صنعت نفت ایران در اختیار یک شرکت صهیونیستی بنام «بین» ایتالیا قرار گرفت.» و در دیگری گزارش دادند:‌ «کرسنت را از یاد نبرده‌ایم.» قرارداد صادرات گاز ایران به امارات، به کرسنت شهره است. اخبار ماجرای استات اویل هم دوباره تکرار شد. ماجرایی که زنگنه برای روشن شدن ابعاد آن، تیم کارشناسی به نروژ فرستاد و با نهادهای نظارتی همکاری کامل کرد تا کمیسیون انرژی وقت مجلس، به نتیجه رسید.در همان زمان دفتر زنگنه درباره قرارداد «بین» با انتشار جوابیه‌ای، در اختیار قراردادن اطلاعات صنعت نفت به یک شرکت اسرائیلی را رد کرد و عباس خنیفر، به عنوان یک مقام رسمی دولت دهم به سایت رسمی وزارت نفت گفت: «قرارداد اصلاح ساختار شرکت ملی نفت ایران که با شرکت «بین» کمپانی ایتالیا منعقد شد یکی از سالم‌ترین و شفاف‌ترین قراردادهای این شرکت است.» موضع غلامحسین نوذری، وزیر